Я ганаруся тым, што жыву ў Беларусі. Мая Радзіма – гэта дзіўная краіна са сваім цікавым мінулым, поўным легенд і паданняў, багатай культурнай спадчынай. Не менш цікава і сучаснасць нашай краіны, якая ў працэсе актыўнага культурнага і эканамічнага развіцця паступова мяняе сваё аблічча.
Большая частка прыроды Беларусі захавалася практычна ў некранутым выглядзе. Многія беларусы самі не разумеюць, як ім пашанцавала мець на сваёй тэрыторыі ўсё гэта багацце.
Беларусь называюць сінявокай, бо тут знаходзіцца шмат рэк і азёр, якія захапляюць сваёй прыгажосцю. Тэрыторыя краіны на 40% пакрыта ляснымі масівамі, таму яе называюць «Лёгкімі Еўропы». Беларусь знаходзіцца прама ў цэнтры Еўропы і забяспечвае гэту частку свету кіслародам.
Беларусь на працягу многіх гадоў падтрымлівае з міжнароднай арганізацыяй ЮНЕСКА плённыя, дынамічныя адносіны. Cёння ўжо 4 аб’екты, якія знаходзяцца на тэрыторыі нашай краіны, уключаны ў Спіс сусветнай спадчыны ЮНЕСКА.
Першым аб’ектам стаў Нацыянальны парк «Белавежская пушча» – унікальны запаведны лес Еўропы. У Спіс сусветнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА ўвайшоў замкавы комплекс «Мір» і сусветна вядомае геадэзічнае збудаванне Дуга Струвэ. Палац у Нясвіжы, які на працягу стагоддзяў быў рэзідэнцыяй адной з найбагацейшых і ўплывовых дынастый Еўропы – Радзівілаў, таксама папоўніў спіс.
Беларускі народ шматпакутны. Складана ўспомніць хоць бы адно стагоддзе, якое ён пражыў бы ў адносным спакоі, без войнаў. І нягледзячы на гэта, людзі змаглі захаваць сваю ідэнтычнасць і чалавечнасць. Беларусы цярплівыя, працаздольныя і мудрыя людзі.
Галоўнай асаблівасцю беларускага краю ад іншых краін з’яўляецца тое, што беларускія людзі з павагай адносяцца да чужых перакананняў. У нашым краю няма месца ганення па нацыянальным і рэлігійным прыкметам.
Я ганаруся людзьмі, якія нарадзіліся на Беларусі і праславілі яе на ўвесь свет. Францыск Скарына з’яўляецца пачынальнікам беларускага і ўсходнеславянскага кнігадрукавання. Марк Шагал вядомы ва ўсім свеце як класік авангардызму ў выяўленчым мастацтве. Янка Купала – знакаміты беларускі паэт. Жарэс Алфёраў атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіцы. Лаўрэатам Нобелеўскай прэміі з’яўляецца таксама пісьменніца і журналіст Святлана Алексіевіч. Вікторыя Азаранка – знакамітая беларуская тэнісістка. Дар’я Домрачава – чэмпіёнка па біятлоне. Але гэта толькі маленькі спіс усіх славутых імён беларусаў, які можна ўсё дапаўняць і дапаўняць.
У газеце «СБ. Беларусь сегодня» я прачытала аб тым, што солі з нашай зямлі павышаюць ураджайнасць у розных кропках планеты. І здабываюцца кожную хвіліну, падымаючыся з глыбіні беларускіх нетраў у сотні метраў. Кожная пятая тона угнаенняў у свеце – соль нашай зямлі. «Беларуськалій» – гэта не проста брэнд, гэта нацыянальны здабытак.
У цэнтры Беларусі размясціўся Мінск – самы буйны горад, сталіца дзяржавы. За доўгую гісторыю свайго існавання ён неаднаразова разбураўся і падымаўся з руін. Сёння Мінск з’яўляецца сучасным еўрапейскім горадам, галоўным палітычным, эканамічным, культурным і навуковым цэнтрам краіны. Мінск – вельмі чысты горад. Я ганаруся сталіцай Беларусі.
Наша беларуская мова вельмі прыгожая. Колькі цудоўных твораў напісана на гэтай мове. Беларускай мовай нельга не захапляцца, бо з дапамогай яе можна перадаць усю прыгажосць навакольнага свету, а таксама і ўнутраны свет чалавека.
На працягу стагоддзяў беларуская мова змянялася, развівалася, ўдасканальвалася. Але яшчэ многія пакаленні будуць дапаўняць, развіваць мову. Самае галоўнае – гэта захаваць родную мову, не даць ёй памерці. Трэба памятаць словы Францішка Багушэвіча: «Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі».
Шмат вершаў напісана пра Беларусь. Адным з такіх твораў з’яўляецца верш Уладзіміра Караткевіча «Беларуская песня», які мне вельмі падабаецца. У гэтым вepшы адчуваецца зaмiлaвaнacць poднaй cтapoнкaй. Аўтap пaўтapae пытaннe: «Дзe мoй кpaй?». Адкaз нa гэтa пытaннe дaпaмaгaюць знaйcцi гeaгpaфiчныя i гicтapычныя cвeдкi aб тым, як i дзe cтaлa пpaлягaць мяжa нaшaй дзяpжaвы з iншымi кpaiнaмi. Уcтoйлiвымi ciмвaлaмi нaшaй кpaiны, нapoднымi cвятынямi cтaлi Бeлaвeжcкaя пyшчa, Нaвaгpaдcкiя вeжы, Сaфiйcкi caбop нaд paкoй Дзвiнoй, aзёpы, рэкі, бapы-aкiяны.
Я шчаслівая, бо жыву ў Беларусі. Гэта зямля нашых бацькоў, багатая на падзеі і імёны. Нельга не любіць яе, нельга ёю не ганарыцца. Я шчаслівая, бо жыву ў мірнай краіне, у прыгожым краі, маю магчымасць спакойна вучыцца, радавацца жыццю. Надзвычай важна агульнымі намаганнямі зберагчы мірнае неба над галавой. Бо з прыходам вайны ў краіне губляюцца ўсе чалавечыя каштоўнасці: спакойнае жыццё, дабрабыт, шчасце. Ды і само жыццё ставіцца пад пагрозу.
Родная зямля — гэта калыска, якая пампуе нас на хвалях жыцця. Яна падхоплівае, калі мы падаем, хавае ад усялякіх нягод і жыццёвых непрыемнасцяў, вучыць нас чалавечай дабрыні, узаемадапамогі, адданаму сяброўству і дакладнага кахання.
Любоў да роднай зямлі. ёсць у сэрцы кожнага з нас. Проста хтосьці адчувае вастрэй і глыбей. Іншыя ж у кругавароце паўсядзённым жыцці не задумваюцца пра гэта. Але калі бяда чорным крылом накрые родную зямлю, кожны стане патрыётам Айчыны. Ўспаміны пра вайну выдатнае таму пацверджанне. Сумленне і абавязак падымаюць народ на гераічны подзвіг. Калі цэлая краіна зваявана ворагам, гарыць у вогнішчы, стогне ад болю, зеўрае ў нямым крыку варонкамі ад выбухаў снарадаў і бомбаў, тады ўсё «я» зліваюцца ў адну магутную сілу супраціву. Кожны патрон даражэй апошняга кавалка хлеба. Кожны літр гаручага для танка ці самалёта цэніцца вышэй апошняга запасаў вады. А Радзімы гонар даражэй за жыццё. І гэта сапраўды было так !
Любоў да роднага краю не прыходзіць сама па сабе. З самага дзяцінства кожнае дзіця сузірае навакольны свет. Ён бачыць тонкую травінку, ягадны кусцік, яблычнае дрэўца, россып кветак на палянцы, і не ведае, што ўсё гэта трэба берагчы. Ён пытаецца ў мамы : «Мама, што гэта такое? Як яно расце? » . На ўсе «як», « што» і «чаму» мудрыя бацькі адказваюць спакойна, цярпліва і даступна для дзіцячага розуму. Яны разумеюць, што навучыўшы дзіцятка любіць прыроду і родную зямлю, забяспечаць сваю старасць клопатам і ўвагай з боку дарослых дзяцей, які , у сваю чаргу, перададуць гэтыя якасці, як эстафету, наступным пакаленням.
Любоў да роднай зямлі — гэта, перш за ўсё, любоў да месца, дзе ты нарадзіўся, сказаў першае слов , зрабіў першы крок, вырас, знайшоў верных сяброў, сустрэў першае каханне, ступіў ў дарослае жыццё. Куды б ні закінуў цябе лёс, святым будзе гэтае месца , у якое заўсёды хочацца вяртацца . Завецца яно родная зямля. Малыя Радзімы зліваюцца ў цэлую краіну, да якой кожны яе грамадзянін адчувае ўзнёслыя пачуцці — патрыятызм, гонар, захапленне.
Пасталелыя юнакі і дзяўчынкі разляцяцца па свеце ў пошуках лепшага жыцця. Многія асядуць на чужыне, ствараюць сям’і, бізнэс. Пражывуць жыццё надзённымі праблемамі. І раптам наступіць той момант, калі ўспаміны пра родную зямлю шчымлівым болем праніжуць сэрца. У вушах зазвініць звон маленькай роднай цэркаўкі, зашумяць, налітыя збожжам каласы на ветры, залівіста заспяваюць салаўі, запллешчацца празрыстая вясковая рачулка. Родная зямля голасам маці пакліча дадому і будзе цярпліва чакаць. Сустрэча з Радзімай, з родная зямлёй з зацішных куткоў душы выплюхне тыя самыя светлыя намеры і дзеі, самыя лепшыя памкненні і, вядома, мары, якія выльюцца прасвяднымі слязьмі, абмываючы змучанае расстаннем сэрца.
Два сочинения- первое на русском, второе на белорусском.
1) Сочинение «Земля – наш зеленый дом»
Мы живем на планете Земля, и не случайно ее главные богатства созвучны с названием. Земля – наш дом, земля – наша кормилица. Родная земля, Родина – место, где человек родился, которое навсегда останется дорогим для него. И люди обязаны заботиться о сохранении природы на нашей планете, потому что это из-за нас происходят негативные изменения в окружающей среде.
Когда-то наши предки только выращивали растения, разводили домашних животных, а сейчас строятся огромные заводы, по дорогам ездят тысячи автомобилей, вырубаются леса. Конечно, развитие нашей цивилизации не стоит на месте, и я думаю, это хорошо. Нужно только помнить, что расходовать ресурсы Земли необходимо разумно, осторожно и заботиться о чистоте окружающей среде.
Земля не прощает человеку, если он жестоко уничтожает ее богатства. Все в природе взаимосвязано. Если осушить русло реки, погибнет рыба, а в итоге сам человек не сможет ею питаться. Если не давать отдыхать почве, она не будет давать хорошего урожая. Если продолжать загрязнять воздух и воду, как мы сможем выжить и быть здоровыми в таких плохих экологических условиях?
Даже древние люди, которые не владели научными знаниями, с почтением относились ко всем сокровищам Земли. Сегодня в век прогресса и технологий мы знаем, как защитить природу, должны и можем это сделать. Я бы хотел, чтобы все известные секреты природы люди направляли не на разрушение, а на сохранение нашего общего дома.
Пераклад на беларускую мову
Мы жывем на планеце Зямля, і не выпадкова яе галоўныя багацці сугучныя з назвай. Зямля — наш дом, зямля — наша карміцелька. Родная зямля, радзіма — месца, дзе чалавек нарадзіўся, якое назаўжды застанецца дарагім для яго. І людзі абавязаны клапаціцца аб захаванні прыроды на нашай планеце, таму што гэта з-за нас адбываюцца негатыўныя змены ў навакольным асяроддзі.
Калісьці нашы продкі толькі вырошчвалі расліны, разводзілі хатніх жывёл, а цяпер будуюцца велізарныя заводы, па дарогах ездзяць тысячы аўтамабіляў, высякаюцца лясы. Вядома, развіццё нашай цывілізацыі не стаіць на месцы, і я думаю, гэта добра. Трэба толькі памятаць, што расходаваць рэсурсы Зямлі неабходна разумна, асцярожна і клапаціцца аб чысціні навакольнага асяроддзі.
Зямля не даруе чалавеку, калі ён жорстка знішчае яе багацця. Усё ў прыродзе ўзаемазвязана. Калі асушыць рэчышча ракі, загіне рыба, а ў выніку сам чалавек не зможа ёю харчавацца. Калі не даваць адпачываць глебе, яна не будзе даваць добрага ўраджаю. Калі працягваць забруджваць паветра і ваду, як мы зможам выжыць і быць здаровымі ў такіх дрэнных экалагічных умовах?
Нават старажытныя людзі, якія не валодалі навуковымі ведамі, з павагай ставіліся да ўсіх скарбаў Зямлі. Сёння ў стагоддзе прагрэсу і тэхналогій мы ведаем, як абараніць прыроду, павінны і можам гэта зрабіць. Я б хацеў, каб усе вядомыя сакрэты прыроды людзі накіроўвалі не на разбурэнне, а на захаванне нашага агульнага дома.
2) Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек».
Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А. Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя.
Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі.
Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых».
Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні».
Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе.
Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку.
Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве.
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.
3) Родны кут самае мілае, прыгожае месца на зямлі. Тут самая прыгожая прырода, самыя цікавыя казкі, самыя прыгожыя і добрыя людзі. Тут усё сваё, такое роднае і каханае.
У кожнага чалавека ёсць свой родны кут, куды хочацца ўвесь час вярнуцца. Чаму гэта месца так цягне да сябе? Чаму многія тужаць аб ім на чужбіне? Напэўна, таму, што знаёмства з навакольным светам ўпершыню адбывалася менавіта ў гэтых краях. Маленькі чалавек упершыню тут убачыў сонца, пачуў шум дажджу, пайшоў у школу, здабыў сяброў.
Родны кут самае прыгожае месца на зямлі, тут жывуць самыя добрыя людзі. А колькі ўсяго цікавага тут было, колькі добрых успамінаў звязана з гэтым месцам. Тут родны дом, дзе мама чакала са школы. Прыходзіш дадому, а на стале румяныя блінцы з малаком. Што можа быць смачней?
Дзе б ні быў чалавек, у якой куток зямлі ён бы не зайшоў, ён заўсёды будзе ўспамінаць свой родны кут, такі прыгожы і каханы. Прырода, радзіма, народ, крыніца – словы аднаго кораня. Зямля і чалавек непадзельныя. Дык чаму ж мы, сённяшнія, аглохлі і аслеплі? Паветра мы заўважаем тады, калі яго пачынае не хапаць. Мы прывыклі, што свет зялёны. Ходзім, мнем, топчым, завальваем плітамі і каменеем прыроду. Падумаеш ! Травы шмат. На ўсіх хопіць. Не, гэта мы збяднелі. У сябе скралі.
Мяне абураюць чалавечая жорсткасць, абыякавасць. Многія наіўна мяркуюць на наш век хопіць. А нашым дзецям, унукам што пакінем ?
Адзін за адным знікаюць на зямлі цэлыя віды жывёл, птушак, раслін. Сапсаваныя рэкі, азёры, моры. Мы падобныя на дзікуноў. А калі б зямля ўмела гаварыць? Хочацца крыкнуць: «Чалавек, спыніся! Абарані сваю маці! » Як тут не ўспомніць нашых продкаў, якія, прыпадаючы да зямлі, прасілі дапамогі, абароны, сілы мудрасці. І зямлёй вылечваюцца раны і жывой, і мёртвай вадой. Прыпадзем да зямлі і мы, папросім прабачэння.
Счарсцвелі, агрубелі, перасталі слухаць музыку вясновага капяжу, журчашчага пад лёдам ручайку, радавацца сонцу, надыходзячаму дню. А можа, мы і прыйшлі ў гэты цудоўны свет, каб радавацца і здзіўляцца. Здзівішся – распусцяцца кветкі, песні жаўрука ў небе загучаць увідзіш сіні аблокаў – і напоўніцца чалавечая душа дабрынёй і прыгажосцю. Цяпер ты багаты. Бяжы, дзяліся хутчэй сваімі скарбамі з іншымі і памятай : гэта зямля цябе трымае ў сваіх далонях, песціць і гадуе, як клапатлівая маці .
Для мяне Радзіма — гэта тое месца, дзе я нарадзіўся, жыву, дзе жывуць мае родныя і блізкія. З самага дзяцінства мама расказвала мне, што сваю Радзіму трэба любіць, паважаць і абараняць. Таму я вырашыў, калі вырасту, абавязкова стану ваенным. Я ўжо хутчэй хачу паступіць у ваеннае вучылішча. Мне ўвесь час здаецца, што толькі я адзін змагу з такой любоўю і самаадданасцю абараняць свае родныя краю.
Думаю, што для кожнага чалавека слова Радзіма мае свой сэнс і значэнне. Усё залежыць ад таго, у які час ён вырас, як яго выхоўвалі бацькі, што праходзілі ў школе. Я пастаянна чытаю кнігі пра вайну. Вось гэта быў час, калі людзі сапраўды абаранялі Радзіму. Яны кідалі сем’і, родныя краю, і ішлі абараняць тое месца, якое для іх так дорага. Я ўпаду ў калені кожнаму ветэрану, бо менавіта яны падарылі нам жыццё. Елі б тады не яны, то нас бы зараз і на свеце не было. Мне здаецца, што сёння людзі зусім не такія.Яны ўжо так не будуць абараняць сваю краіну, у іх іншыя прыярытэты ў жыцці.
А як хочацца, каб усё было па-іншаму! З пакалення ў пакалення распавядаюць дзецям гісторыі пра вайну, пра тое, як людзі любілі сваю Радзіму тады. І я сваім дзецям абавязкова раскажу тое, аб чым распавёў мне мой дзед-ветэран.
Аднойчы ў нашай сям’і здарылася гора, і бацькам тэрмінова спатрэбіліся грошы. Маме з татам давялося з’ехаць на заробкі за мяжу. Я ў гэты час жыў у бабулі, у іншым горадзе. І хоць я не пакідаў сваю краіну, я не мог дачакацца таго моманту, калі вярнуся дадому, у любімы горад. Бацькі мае прыехалі дадому праз паўгода. Мама сказала, што няма на свеце лепш месцы, чым родны дом і родная краіна.
Пра Радзіму пішуць песні, вершы. Ведаеце, а бо паэты і музыканты апяваюць яе практычна ў кожным сваім творы. І відаць, што гэта адбываецца ад душы, з любоўю да сваёй радзімы.
Любіце сваю родную зямлю, той край, дзе вы нарадзіліся. Куды б вы не паехалі, вы заўсёды будзеце вяртацца менавіта сюды. Чым больш мы будзем рабіць дабра для Радзімы, тым яна будзе мацней і мацней.
Відповідь:
Я жыву ў зялёнай і прыгожай краіне. Яна называецца Беларусь. Яе незвычайнае імя кажа аб чысціні гэтых месцаў і пра незвычайныя пейзажах. Ад іх вее спакоем, прасторам і дабрынёй. І ад гэтага хочацца нешта рабіць, атрымліваць асалоду ад жыццём і любавацца прыродай.
У маёй краіне вельмі шмат рэк і азёр. Яны пяшчотна плёскаюцца летам. Увесну раздаецца іх звонкае цурчанне. Узімку люстраная роўнядзь вабіць да сябе аматараў катання на каньках. Увосень па вадзе слізгаюць жоўтыя лісце. Яны кажуць аб хуткім пахаладанні і маючай адбыцца спячцы. І ад усіх гэтых цудоўных ператварэнняў замірае сэрца. Хочацца любавацца гэтымі выдатнымі краявідамі пастаянна. Проста страшна прапусціць хоць бы адно імгненне або вобраз. Каб не забыць усё гэта чараўніцтва, я часта фатаграфую прыроду.
На ўскраіне нашага горада знаходзіцца невялікі лес, дзе можна знайсці шмат ягад і грыбоў. Кожнае лета мы ўсёй сям’ёй адпраўляемся збіраць ягады і атрымліваць асалоду ад зносінамі з прыродай. Нам часта сустракаюцца алені і ласі. На шляху трапляюцца шустрыя вавёркі і часам прабягаюць палахлівыя зайцы. Хоць мне больш за ўсё запамінаюцца птушкі. Яны заўсёды розныя, з незвычайным афарбоўкай і пацешнымі галасамі. Нядаўна мне ўдалося блізка разгледзець сойка, якая красавалася на суседнім дрэве. І кожны раз лес падае мне і маім бацькам усё новыя і новыя сюрпрызы.
У кожным кутку маёй цудоўнай Радзімы можна знайсці шмат незвычайных пейзажаў і пацешных жывёл. Можна наведаць розныя славутасці і музеі, але ёсць нешта больш важнае і прывабнае. Больш за ўсё я люблю сваю краіну за дружалюбнасць мясцовых жыхароў. Беларусы заўсёды гатовыя прыйсці на дапамогу адзін аднаму. Яны ахвотна падтрымліваюць кожнага чалавека лёгка і бескарысліва. З-за гэтага ў нашай краіне заўсёды мірна і ціха. Над галавой раздаецца спеў птушак, а побач размяшчаюцца раскошныя зялёныя прасторы.
domadr
Галоўная
Наступны ўрок
Дадаткі да ўроку
Красворд
Тэст 1
Тэст 2
Прэзентацыя
Рабочы сшытак
Слоўнік
Дадатковы матэрыял
Мая Радзіма
Беларусь — мая Радзіма
Якая прыгожая назва ў нашай краіны — Беларусь!
А яшчэ мы завём яе — Радзіма.
А яшчэ — Бацькаўшчына.
Радзіма — бо тут мы нарадзіліся, бо яна нам самая родная з усіх краін ва ўсім свеце.
Поле, лес, рэчка, возера, зямля, па якой мы ходзім, веска ці горад, у якім мы жывем, — гэта Радзіма.
Наша зямля завецца таксама Бацькаўшчы-на- бо яна засталася нам ад нашых бацькоў. А ім ад іх бацькоў — нашых дзядоў. І так — аж ад самых далекіх продкаў.
Найвялікшы скарб Беларусі- гэта людзі. Вядомы беларускі пісьменнік Уладзімір Караткевіч пісаў пра іх так: «Жывы, разумны, працавіты і вольналюбівы беларускі народ! Беларус адрозніваецца шчодрасцю, гатоўнасцю заўсёды прыйсці на дапамогу ў бядзе».
Побач з беларусамі жывуць у нашых гарадах і весках рускія, палякі, украінцы, літоўцы, яўрэі, татары, выхадцы з іншых краін. Усе мы — грамадзяне Рэспублікі Беларусь. Так завецца наша шматнацыянальная дзяржава.
Чаму ж нас называюць беларусамі? Адны кажуць, што ад белага колеру льняной вопраткі і светлых валасоў нашых жыхароў. Іншыя сцвярджаюць, што белая — значыць вольная. Сапрауды, белы колер ва ўсе часы быў сімвалам свабоднага жыцця.
Гісторыю сваёй краіны трэба ведаць. Гэта дапаможа зразумець, як жылі людзі ў мінулым. Чым яны займаліся? Як баранілі сваю Радзіму? Як жывуць яны цяпер? Да чаго імкнуцца ў будучым?
OBRAZOVALKA.COM
OBRAZOVALKA.COM — образовательный портал
Наш сайт это площадка для образовательных консультаций, вопросов и ответов для школьников и студентов .
На вопросы могут отвечать также любые пользователи, в том числе и педагоги.
Консультацию по вопросам и домашним заданиям может получить любой школьник или студент.